De vriendengroep van Jordy bestond tot aan de dag van het drama uit onbezorgde jongelui. Daarna is er voor hen geen sprake meer geweest van ‘een rustige groei naar volwassenheid’. Van het ene moment op de andere zijn deze zorgeloze jongelui veranderd in jongvolwassenen. Het besef dat de dood niet alleen is voorbestemd voor oudere mensen, is met afschuw tot ze doorgedrongen. Het gemis is enorm: de gesprekken, de humor en het met elkaar op stap gaan; het komt nooit meer terug.

De dood van Jordy heeft niet alleen bij ons een litteken voor het leven achtergelaten. Zijn vrienden zijn ook voor het leven getekend. De rest van hun leven dragen zij dit verdriet met zich mee. Nog steeds hebben ze …..

Wegens mediarechten mag niet het gehele artikel hier worden geplaatst.
Maar natuurlijk kan je het wel verder lezen door even op de hieronder vermelde sites te klikken.

https://www.facebook.com/ikmisjetv/posts/1695680903837621

https://ikmisje.eo.nl/themas/blog/blog-angela-mollers-een-ode-aan-de-vriendengroep-van-jordy

Elk jaar zijn er van die dagen in het jaar die van extra betekenis zijn, zoals verjaardagen binnen het gezin en de feestdagen. Wanneer je een kind hebt verloren, komt daar ook zijn of haar sterfdag en geboortedag bij. Dagen die elk jaar opnieuw zwaar kunnen zijn. Ik merk het zelf bijvoorbeeld op de geboorte en -sterfdag van mijn zoon Jordy. Ook van andere ouders hoor ik dat ze worstelen met de vraag over hoe ze met deze dagen om kunnen gaan.

De eerste jaren is er vaak nog wel wat belangstelling van buitenaf. Elke keer wanneer er bij ons een lief kaartje door de bus viel, werd ik daardoor werg geraakt. Net als door het bezoek dat op bijzondere dagen eventjes langskwam.Toch merk ik dat de aandacht minder wordt. De stilte neemt toe. Van de volle huiskamer in het eerste jaar bleef slechts een klein groepje over. De brievenbus blijft vaker leeg, de telefoon zwijgt. Juist op de verdrietige dagen hoop ik ergens toch dat anderen er óók nog steeds aan denken. Misschien wel zodat ik zelf ook weer even zijn naam hardop mag noemen…

Dit jaar besluit ik het initiatief in eigen hand te nemen. Dat werd mij makkelijker gemaakt doordat de geboortedag van mijn zoon op een zondag viel. We hebben de vaste vriendenkring van Jordy, die wij nog regelmatig zien …..

Wegens mediarechten mag niet het gehele artikel hier worden geplaatst.
Maar natuurlijk kan je het wel verder lezen door even op de hieronder vermelde sites te klikken.

https://www.facebook.com/ikmisjetv/posts/1667570663315312           of

https://ikmisje.eo.nl/themas/blog/blog-angela-mollers-barbeque-met-biertjes-op-geboortedag-van-jordy

© Angela Mollers-de Kuijer
Het is uitdrukkelijk niet toegestaan deze tekst of delen ervan te gebruiken, ongeacht het doel, tenzij daar expliciet toestemming voor is gegeven. Bij vragen kan je een email sturen naar dagmam@ziggo.nl

En als ik dood ben, huil maar niet. Ik ben niet echt weg moet je weten. Het is maar een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

Met toestemming van de erven van Bram Vermeulen, heb ik deze treffende tekst als grafrede en in het door mij geschreven boek mogen gebruiken.

Vandaag zijn we hier bij elkaar om te herdenken, met allen ons eigen persoonlijke verhaal. Door de samenwerking tussen Bronbeek en de Koninklijke Landmacht wordt aan ons nabestaanden elk jaar die gelegenheid gegeven. Dat is een prachtig gebaar en daarvoor wil ik u danken.
Vergeten zullen en kunnen wij geen van allen.
Ongeacht of je je partner, vader, moeder, broer, zus, kameraad of vriend hebt verloren. Door een ziekte, ongeval of tijdens een missie.
Maar je kind verliezen, zoals ook ons is overkomen, druist tegen alle gezond verstand en natuurwetten in.

DAG MAM.

Het zijn de laatste woorden geweest die ik van Jordy, mijn zoon, heb mogen horen.

Hij had ons naar Schiphol gebracht, mijn man en ik vertrokken voor onze huwelijksreis naar Tunesië. Twee dagen later stonden wij middenin de Sahara en kregen daar het verschrikkelijke bericht te horen dat Jordy hier in Nederland was omgekomen. De rollercoaster die daarop volgde, u zal het allemaal herkennen.

De dood is een merkwaardig iets. We weten allemaal dat het onze enige zekerheid in het leven is.
Maar de manier waarop we doodgaan, zal voor de nabestaanden een grote impact hebben op de verwerking daarvan.
In ons eigen verhaal zullen altijd vragen blijven bestaan. Er is een dader bekend die de dood van Jordy heeft veroorzaakt. Dit delict is 8 jaar geleden gepleegd. Maar pas sinds korte tijd kunnen wij een beetje rust proberen te vinden, doordat wij onze juridische strijd tegen dit onrecht om persoonlijke redenen hebben moeten opgeven. De stugge betonnen muren van onze rechtsstaat bleken ons te hoog.

Voor rouwen bestaat geen recept. Goedbedoelde adviezen zijn er genoeg, maar niemand die het echt weet. We zijn allemaal anders en ieder van u zal het invullen naar eigen vermogen.
Neem er de tijd voor. Zoek je eigen rituelen om te herdenken. Gebruik de oorverdovende stilte die vaak na de eerste tijd volgt om je verdriet toe te laten. Laat niets vreemd zijn, eigenlijk is alles geoorloofd.
De eerste keer lachen, het geeft een schuldgevoel. Volkomen onterecht, maar dat weet ik nu.
Rouwen is bijzonder arbeidsintensief. Het is niet niks om de waarde van het leven opnieuw te moeten ontdekken.
Hoe zeer doet het niet om de pijn en ontzetting in de ogen van je andere kind te lezen. Hij is zijn broer en maatje verloren. En hoe worden we allemaal niet af en toe overvallen door een geur, een liedje, een toevallige uitspraak, zomaar uit het niets.

Accepteer jezelf zoals je door je verdriet gevormd bent. Door schade en schande heb ik inmiddels geleerd dat als anderen problemen hebben met mijn verandering, dat dit dan ook echt hún probleem is, en niet de mijne.
Jarenlang heb ik gedacht dat het onmogelijk was om met dit immense verdriet om te gaan. Maar ik weet nu dat er altijd een manier is te vinden om in elk geval weer voort te kunnen.
Mijn oprechte hoop is dat u allen dit ook is gegeven.

Velen van u zullen zich herkennen in het gevoel dat je, naast de dood van je geliefde, nog veel meer verliest. In mijn persoonlijke verhaal is dat veel.
Zoals het onbegrip bij velen. Familie die verder van je weg komt te staan. Vrienden worden vage kennissen. En de dromen die ik als moeder had en die nu uiteen zijn gespat. Een schoondochter, kleinkinderen, het zal er nooit meer van komen.
Er is gelukkig ook nog veel over. Zoals kennissen die heel goede vrienden blijken te zijn.
Maar vooral voel ik me met liefde omringd door een fantastische partner, een prachtige jongste zoon, een geweldige schoonzoon en een lieve stiefzoon. U hoort het goed, ik leef in een mannenwereld.
Een waardevolle en liefdevolle omgeving. Het leven beleven wij als gezin nu weer mooi en intens, maar nooit meer voor 100%. Er ontbreekt een té waardevol deel. Maar van wat we nu nog wel hebben, genieten we volop en ik voel me er rijk mee.

Er bestaat bij ons een uitspraak van Jordy die hij tijdens zijn diensttijd heeft geleerd en thuis graag gebruikte. ‘Pijn is een emotie en emoties kan je uitschakelen’. ‘Gevoel is een emotie en ook die emotie kan je uitschakelen’.
Ik weet nu dat hij het hiermee on-ge-loof-lijk mis heeft gehad. Gevoelsemotie kan je niet uitschakelen, dat is onmogelijk.
Want ik ben niet meer wie ik was, door het verlies van mijn zoon ben ik voor altijd vanbinnen veranderd. U en ik, we worden nooit meer wie we waren.

Bij nieuwe ontmoetingen wordt mij weleens gevraagd of en hoeveel kinderen ik heb. Mijn antwoord is altijd duidelijk en krachtig. Ik heb twee zoons.

Voor mij zal dat altijd zo blijven. Dat één daarvan slechts in mijn hart en hoofd kan voortleven, is een onverslijtbaar verdriet.
Jordy zal altijd in ons leven blijven. Zijn naam wordt vaak genoemd. Hij wordt alleen nooit ouder dan de 19 jaar dat hij daadwerkelijk bij ons mocht zijn.

De dood is voor ons nu doodgewoon, alleen kunnen we er maar niet aan wennen. En vergeten?? Nee, dat doen we nooit!

Met mijn verhaal heb ik geprobeerd te laten horen dat een mooi leven weer kan, in weerwil van alle verdriet. Want al geloof je het de eerste jaren niet, ondanks het verlies kan een gevoelsrijk leven nog steeds en ik hoop van harte dat het u allen ook zal lukken.

Nadat het boek dat ik heb geschreven werd uitgebracht, kwam ik in contact met een medeauteur. Zij heeft speciaal voor mij een gedicht geschreven die ik tot slot graag met u wil delen.

 DAG MAM

Dag mam, dag lieve mam
Ook al ben ik nu zo ver
Voor eeuwig naar de andere kant
Zacht schijnend als een ster
Nooit zal ik zo dichtbij je zijn
Mijn liefde draag jij mee
Je houdt mij vast in herinnering
Geleefd hier door ons twee
Ik voel nog steeds jouw armen
Als een deken om mij heen
Al ben ik hier, en jij nog daar
Nooit zijn wij echt alleen
Ik voel jou, en jij voelt mij
Voor eeuwig blijft die band
Ook al moest ik jou verlaten
En zweef ik in dit sterrenland
Dag mam, dag lieve mam
Die het leven hier soms zo moeilijk vindt
Voor altijd schijnt mijn licht op jou
Ik ben jouw eeuwig sterrenkind
Zeg mam, mijn lieve mam
Geboren uit jouw moederschoot
Dichter bij jou dan ooit te voor
Ook al ben ik dood
Dus mam, mijn hele lieve mam
Eigenlijk is het voor mij geen ‘dag’
Omdat ik dichterbij dan ooit
In jouw gedachten leven mag

De maand mei is weer in zicht. Mocht ik het zelf naar de achtergrond willen duwen, dan zorgen anderen er wel voor dat dit niet gaat lukken. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg, door de invloed van anderen mag ik er dan nu toch weer openlijk bij stilstaan. Want in stilte doe ik dat toch wel.
Vandaag kwam, zomaar uit het niets, het bericht van de kazerne in Havelte. Op 11 mei staan ze met de compagnie waar Jordy bij hoorde stil bij zijn overlijden en wordt er een plechtigheid gehouden. Daar worden we, net als eerdere jaren, voor uitgenodigd en vandaag kwam het telefoontje.

Het is alweer acht jaar geleden dat wij dat telefoontje kregen terwijl we in de Sahara stonden.
De intense pijn die ik toen voelde, die zou ik zo weer op kunnen roepen. Maar ik doe het niet, ik wankel teveel, dat voel ik aan alle kanten. Het risico dat ik emotioneel de verkeerde kant op val is nog steeds aanwezig. Elke nare gedachte die in mij opkomt, onverwachts, ongewild en op de meest ongelegen momenten, onderdruk ik met alle energie die ik in mij heb. Zomaar, door een geur, een liedje, een scene in een film of zomaar uit het niets. Bij het boodschappen doen merk ik dat ik nog steeds de neiging heb om dingen mee te nemen omdat Jordy dat zo lekker vond. Als er dingen gebeuren, vraag ik me nog steeds af hoe Jordy het gevonden zou hebben. In mijn reflectie is Jordy er nog altijd, maar in deze jaargetijde overheerst hij al mijn gedachten. Het liefste wil ik alleen maar aan de mooie momenten denken. Jammer genoeg lukt me dat niet altijd en zijn de beelden van de week van Jordy blijkbaar toch nog steeds te vers. ‘Goede’ raad over hoe ik daarmee moet omgaan krijg ik nog vaak genoeg. Ik luister, maar doe er niets (meer) mee. Aan de buitenkant merk je niks, we leven ons leventje en doen veel leuke dingen. Van binnen voel ik nog steeds een soort van woede en onmacht opspelen. Het verdriet beheerst vaak mijn gedachten, maar ik heb er mijn eigen controle over. Hoe anderen daarover denken, wat ze ook zeggen, het deert me niet.

Maar ik red het wel, alleen in deze periode is het lastiger dan de rest van het jaar. Zolang ik er maar voor zorg dat mijn wankele stappen aan de goede kant van de berg blijven staan. Gelukkig lukt het me al acht jaar om te blijven klimmen en niet in het ravijn te storten en daarmee volledig van het pad te raken. Dat wil ik graag zo houden.
Ik kan me voorstellen dat velen dit niet kunnen begrijpen. Gelukkig voor jullie! Want je kind verliezen is iets wat zo onnatuurlijk is, en zo tegen alle gezond verstand in, dat je dit alleen maar echt kan begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Met al mijn reacties en daden die vaak een gevolg zijn van de intense pijn die je nog steeds ervaart. Het is fijn dat er nog steeds lieve mensen om ons heen zijn die nog altijd oprecht met ons meeleven.

De week van Jordy, zoals we die week zijn gaan noemen begint op 11 mei. Onze trouwdag en de verjaardag van Peter valt erin, de week eindigt op 16 mei met het definitieve afscheid dat we van Jordy moesten nemen. Daags erna is er de verjaardag van mijn vader, al acht jaar voor mij zo beladen door die datum, maar door anderen vaak gezien als ‘het leven gaat door, dus dit ook en je zet je er maar overheen’.

Nu, acht jaar later, is er op 18 mei de jaarlijkse herdenking in Arnhem. Ook daar is de uitnodiging weer voor binnen gekomen. Al zes keer ben ik aanwezig geweest. Dit jaar gaan we zeker ook en zal ik er een praatje houden. Voor een grote zaal vol nabestaanden en militairen mag ik iets over de dood en onze ervaringen vertellen. Aangezien ik niet zo’n prater ben is dit voor mij best een enge onderneming. Maar ik ga er vol voor.
Het wordt weer een beladen week.

De zevende jaarwisseling die ik met het grote gemis van Jordy moeten beleven nadert al snel. Terugdenkend gaat de tijd enorm snel, hoewel er dagen tussen zitten dat de klok stil lijkt te staan. Er zijn moeilijke jaren geweest, vooral het eerste jaar na 11 mei 2009 en in 2011, maar jammer genoeg heb ik, samen met mijn partner, nu wel één van de zwaarste jaren beleefd, op allerlei gebied.
De jaarwisseling is steevast een moment voor veel mensen om goede voornemens proberen uit te voeren. Dat is iets wat ik ook ga doen. Niet zoals zovelen in algemene zin met de bekende dingen, maar ik ga het nieuwe jaar wel in waarbij ik weet dat er belangrijke zaken rondom Jordy enkele maanden geleden nu definitief zijn afgesloten. Er is absoluut geen weg meer terug. Zware, moeilijke beslissingen zijn genomen, die ik in mijn eentje heb moeten nemen. Mijn voornemen is om hierop niet met spijt terug te kijken.
Waarbij de ‘echte’ rouw na al die jaren pas echt is begonnen. Stilletjes, in mijn eentje, met gelukkig wel de steun van mijn partner, gezin en een bevriend stel, maar met verder veel onbegrip vanuit mijn omgeving.
Komend jaar ‘mag’ ik eindelijk na al die jaren het rouwen en al het verdriet van mezelf toelaten, nu eindelijk zonder strijd en conflicten, maar gelijkertijd wil ik genieten van het leven en de mooie dingen die er ook nog zijn. Een gevecht voor ons beider gezondheid staat er nog wel, maar ik ben ervan overtuigd dat we ook die gaan overwinnen, op welke manier dan ook, hoe lastig, moeilijk en mogelijk zelfs pijnlijk het soms zal zijn, dat weten we nu al. Maar winnen zullen we, daar gaan we voor.
Nieuwe stappen worden er genomen, nieuwe inzichten vinden er plaats. Mooie gesprekken en indringende gesprekken die verwonderen, zoals met Anita van L. waar wellicht iets moois uit gaat ontstaan. Ik denk ook terug aan de steun die we van R. Korver hebben gehad en zijn eindwoord aan ons die heel bijzonder was en mij heeft geraakt. Zo zijn er meer dingen.
Mooie vriendschappen hebben zich voortgezet en in de vriendenkring van Jordy gebeuren verschillende prachtige dingen waar ook wij deelgenoot van zijn gemaakt. Dat is zo mooi om mee te mogen beleven. Dank daarvoor.
Het komende jaar staan er ook fantastische dingen te beleven, dat weet ik nu al. In directe kring. Zaken om naar uit te kijken.
Ik hoop dat het een jaar gaat worden waarin ik met een glimlach aan Jordy kan terugdenken, zonder de constante intense pijn maar wel met een gelukkig moedergevoel dat hij 19 jaar lang mijn zoon in het echte leven zoals wij dat kennen mocht zijn. En nu in mijn hart mag voortleven. Daarvoor ben ik dankbaar.
Ik wens iedereen die mij lief is, maar ook alle anderen die ik niet ken, een jaar waarin bereikbare wensen uitkomen, heel veel gezondheid en heel veel geluk.

Soms overkomt het je. Je blijkt fysieke problemen te hebben die niet meer tot herstel kunnen komen. Helaas heb ik dat ook moeten ervaren. Het idee om dan maar thuis te blijven zitten was niet erg aantrekkelijk, dus heb ik het ergens anders in gezocht. Ik wilde wel een studie gaan doen, maar het was lastig om te bepalen welke. Buiten het feit om dat er wel toekomst in moet kunnen zitten met oog op werk, moest het ook haalbaar zijn wat betreft de fysieke kant.
Ik heb gekozen voor counseling. Voor wie niet weet wat dit inhoudt; je kan het vrij vertalen in gesprekstherapie. Een therapie die zich voornamelijk bezig houdt met het heden en de toekomst, waarbij soms het verleden een rol kan spelen. Een counselor houdt zich niet bezig met psychiatrische ziektes, medicijnen of verslavingen. Daar zijn psychotherapeuten en psychiaters voor.

Nadat ik dit besluit had genomen, ben ik er nu best trots op dat ik vandaag mijn derde diploma heb gehaald.
Ik ben begonnen met algemeen counselor, daarna volgde de stresscounseling en als vanzelfsprekend heb ik nu ook depressie en rouw gedaan. Vanaf vandaag ben ik niet alleen counselor, maar ben ik gespecialiseerd in verschillende disciplines.
Het zal niemand verbazen dat de rouwcounseling mijn grootste aandacht heeft. Uiteraard hoop ik dat ik het in de praktijk kan brengen en anderen die een groot verlies hebben geleden met mijn ervaring en deskundigheid kan helpen om het leven weer een beetje op de rit te krijgen.
Wie denkt dat je er ooit van zal kunnen genezen, heeft het echter mis. Rouw is eeuwigdurend. De wond blijft altijd bestaan. Het litteken is er. Maar het maakt wel uit wie je hebt verloren en op welke wijze. Dat zal veel uitmaken voor het proces dat je doorloopt om weer tot een acceptabel leven (of meer) te komen.

Alleen van counseling zal ik mijn brood niet kunnen verdienen. Dus blijf ik ook een beetje bij mijn oude stek door kwetsbare ouderen te begeleiden en hulp te bieden. Zolang er geen fysiek zwaar werk wordt gevraagd ben ik voor (bijna) alles in. En ook dat is nog steeds heel erg leuk om te doen.

De unieke schakeling die ik nu in mijn werk heb gevonden, maakt het tot een uitdagende baan waar ik me nu met veel plezier op heb gestort. Mijn ervaringen vanuit de thuiszorg in combinatie met mijn nu nieuwe uitdaging, waarin ik mezelf (helaas) ook nog eens ervaringsdeskundige kan noemen, moet mij veel werkplezier gaan bezorgen.

En wat nu zo leuk is? Ik zit helemaal in de flow van het leren, dus wil ik doorgaan. Maar de twijfel is toegeslagen, want welke opleiding zal ik doen? Creatieve therapie, acupressuur, mindfulness, of misschien toch cognitieve gedragstherapie? Ik ben er nog niet uit, maar zeker is dat er nog iets gaat volgen. Ik hou jullie op de hoogte…

Wil je meer weten over de counseling of hulp aan ouderen? Kijk dan op http://www.counselingopmaat.nl

Twee volle weken vol emoties hebben we achter de rug. Eerst 11 mei, 13 mei en 16 mei. Het zijn en blijven dagen die allerlei sentimenten op blijven roepen.
Op 11 mei hebben we een gedenkwaardige middag gehad. Vrienden van Jordy, vrienden en kennissen van ons, mijn zus met mijn twee neven en twee familieleden van Peter waren gekomen. Al met al een huis vol. Bijzonder vond ik dat de toenmalige commandant van Jordy ook lange tijd aanwezig was.
13 mei hebben we zeer kleinschalig de verjaardag van Peter gevierd en onze trouwdag.
Daarna volgde 16 mei. Nooit eerder is deze dag zo vreselijk geweest als dit jaar. Ik merkte aan mezelf dat ik heel opstandig was en helaas hebben sommige mensen (wel vreemden) dit zeker aan mij gemerkt.

Op donderdag 22 mei zijn wij voor de vijfde keer naar Bronbeek in Arnhem gegaan, een defensieterrein voor de KNIL. Jaarlijks is daar de herdenking voor overleden burger en landmachtpersoneel. Altijd is het weer een indrukwekkende dag. Ook dit jaar was het perfect verzorgd, zoals steeds, mede dankzij de vele vrijwilligers die zich voor deze dag inzetten. Bas (toenmalig commandant) was er vandaag om ons te begeleiden, dat was erg fijn. Er waren bijzondere toespraken, afgewisseld met mooie muziek. Daarna op het veld opnieuw de taptoe, minuut stilte en het Wilhelmus. Ik heb het weer niet droog kunnen houden, de herinneringen aan vijf jaar geleden overheersen direct als je hierbij aanwezig bent. Daarna volgde het defilé, waarbij ook ik een bloemetje bij het monument heb gelegd.

Gisteravond, eenmaal weer thuis, voelde ik me volkomen uitgeput. De emoties, herinneringen en sentimenten streden om voorrang. Fysiek heb ik het echt niet druk gehad, ik hoefde zelfs die lange rit dit jaar niet te rijden omdat o.a. Peter mee was. Maar het voelde alsof ik in de afgelopen twee weken één van de grootste fysieke inspanningen heb geleverd die ik me kan herinneren.

Weemoed, verdriet, heimwee, droefheid, ik voel me troosteloos.

Prachtig, buitengewoon, fantastisch, de mooiste, de liefste, sociaal, hard werkend, sterk, krachtig, zo heb ik Jordy in herinnering.

Het verdriet overheerst, maar toch zal ik vandaag zijn leven eren zoals hij het heeft geleefd. Mijn tranen zijn vandaag privé. Ere wie ere toekomt, en vandaag is dat voor mijn Jordy.

Toen de kinderen nog klein waren, vond ik Moederdag wel iets hebben. De zelfgemaakte presentjes, gemaakt op school, die vol trots met glimmende gezichtjes aan je werden gegeven. Het ongeduld als je niet vroeg genoeg wakker was en de kinderen ervoor zorgden dat je dan maar wakker werd. Het springen op je bed, de knuffel, die lieve kleine armpjes om je heen, vol warmte en genegenheid. Hakkelend en verlegen werd het ingestudeerde gedichtje opgezegd. Het geven van een speciale plek van de cadeautjes of de hele dag dragen van een zelfgemaakte broche of armband, waar je dan heel voorzichtig mee moest doen, want de kleine handjes hadden niet altijd de benodigde stevigheid aan het maaksel gegeven.
In latere jaren zwakte dit gevoel af. Op school werd er niets meer gemaakt en de verplichting dat de kinderen een cadeau moesten kopen, speciaal voor deze dag, hoefde voor mij niet. Geef mij gewoon tussendoor in het jaar maar een keer een bloemetje, omdat je dit wilt en leuk vind en niet omdat het juist op die dag speciaal moet.Zo was ik zelf ook richting mijn eigen moeder. Zo af en toe in het jaar nam ik wel eens een bloemetje mee, maar op Moederdag zag ik dat niet zitten. Zij wist ook hoe ik daar over dacht. Nu, met een enigszins schuldig gevoel, denk ik dat ze het toch niet zo leuk heeft gevonden. Ze was nog van de generatie die deze dag wel belangrijk vond.

Nu, sinds vijf jaar, weet ik dat Moederdag ook voor mij alsnog een belangrijke dag is geworden. In 2009 viel deze dag op 10 mei. De dag dat ik niet thuis was maar de dag ervoor op vakantie naar Tunesië was gegaan. Met de wetenschap dat er thuis 2 lieve zoons zaten die ook wisten dat deze dag voor mij (toen nog) niet veel betekenis had. Die mij wel, zo hoorde ik later van de jongste, bij thuiskomst een week later alsnog met een presentje voor Moederdag hadden willen verrassen. Het is allemaal nooit meer doorgegaan.
Moederdag heeft voor mij voor altijd een verdrietig insteek gekregen. Er is sinds 2 jaar geen moeder meer aan wie ik het bloemetje kan geven, maar er is ook geen oudste zoon meer die mij kan verrassen. Op 11 mei 2009 moest hij het leven verlaten.

11 mei 2014. Moederdag. Maar ook de 5^e sterfdag van mijn lieve Jordy. Slechts 19 jaar mocht hij worden. Maar hoe oud ik ook worden zal, in mijn hart gaat zijn leven door.
Moederdag, dit jaar de zwaarste die ik ooit zal meemaken.

Het is even stil geweest, maar dat had zo zijn oorzaken. Er is in de afgelopen weken weer veel gebeurd. Het meeste daarvan had opnieuw te maken met Jordy,  de reden waarom ook deze site en blog is ontstaan.
Meest schokkend van alle gebeurtenissen was vorige week de ontdekking dat het graf van Jordy deels is vernield. Ik wil het niet groter maken dan het is, ik praat hier over een gelaserde foto in hardsteen die moedwillig doormidden is gebroken. Herstel is niet mogelijk. Al het overige is gelukkig nog intact. Naast het feit dat we al eerder hebben opgemerkt dat er wel eens dingen werden ontvreemd, hebben we misschien nog ‘geluk’ gehad dat het hierbij is gebleven.
Onze stille hoop dat het misschien toch nog een ‘ongelukje’ is geweest, is inmiddels vervlogen. Niemand heeft zich gemeld.
De verontwaardiging, ontzetting en boosheid hierover is echter enorm. De impact die dit op ons heeft, valt niet te beschrijven. Ook in onze directe omgeving merken we deze gevoelens op.
Het onbegrip voor dit soort daden is groot. Je blijft je afvragen wie zoiets doet, maar vooral waarom.
Onbegrijpelijk blijft voor ons de reactie van het kerkbestuur. Zij vonden het nodig om via de journalistiek te reageren. In het geschreven artikel, waarin Jordy en ik met name worden genoemd, laten zij weten goed uit te willen zoeken wat er is gebeurd en navraag te zullen gaan doen. Ik ben benieuwd hoe en wanneer ze dit hebben gedaan, want  met mij hebben zij geen contact opgenomen, terwijl we toch de direct betrokkenen zijn. Aan de andere kant, het valt binnen het verwachtingspatroon die wij als gezin na alle ellende van de afgelopen jaren al hebben meegemaakt met dit bestuur. Zonder personen aan te willen spreken, ik blijf hopen dat er ook nog ‘goeden’ tussen zullen zitten, als bestuur zijn ze geen knip voor de neus waard en weten ze absoluut niet met nabestaanden om te gaan.
De consequenties voor ons zijn ook behoorlijk. Buiten het financiële aspect om (het gaat heel wat kosten om een nieuwe tegel te laten maken en dit te laten plaatsen), hebben we nu de kriebels gekregen om nog weer nieuwe dingen te plaatsen, iets wat we met regelmaat deden. Toch moeten we ons hier overheen zetten, want we willen dat het er zo mooi mogelijk blijft. Bovendien is het maar de vraag of de nieuwe tegel voor 11 mei gemaakt en geplaatst kan zijn, als Jeroen en ik een mooie herdenkingsdag willen. Dat het dan mogelijk niet klaar is,  is eigenlijk nog wel het allerergste!
Het plan was er al om rond deze tijd alles bij Jordy weg te halen en mee naar huis te nemen voor een grote schoonmaak. Dit hebben we nu toch doorgezet. Steentje voor steentje hebben we al het grind wat er lag ontdaan van aarde en blaadjes en een nacht in schoonmaakmiddel laten weken. Nu is het afgespoeld en is de oorspronkelijke glans weer helemaal terug gekomen. Verse aarde ligt al klaar, evenals een paar voorjaarsbloeiers. Alle andere dingen die er lagen zijn ook geboend en blinken weer mooi.
Komende week gaan we alles weer terugplaatsen en zal het plekje van Jordy weer de rust uitstralen zoals wij dat voor ogen hebben. Het is te hopen dat dit zo blijft en we niet opnieuw voor nare verrassingen komen te staan.