Toen het nieuwe jaar begon bedacht ik me al dat de maand mei in dit jaar voor ons erg gedenkwaardig zou gaan aanvoelen. Dat het zich zo bizar zou gaan ontwikkelen door de corona crisis kon toen nog niemand bedenken.
2009 en 2020 Moederdag op zondag 10 mei.
2009 en 2020 Overlijdensdatum Jordy op maandag 11 mei.
Hetzelfde als 11 jaar geleden.
Met dit verschil dat ik nu wel thuis ben en niet zover weg in een ander vreemd land.
Wel heb ik af en toe opnieuw het gevoel dat ik in een verkeerde film terecht ben gekomen, net als toen.
In 2009 omdat mijn hersens en hart weigerden te geloven dat Jordy echt dit verschrikkelijke lot was overkomen, terwijl ik zover weg was. Het voelde zo fout, zoals het nog steeds zo fout voelt.
Nu, in 2020, omdat dit vreselijke gevoel van shock, heimwee, verdriet maar ook boosheid jegens de dader nu hevig terugkomt.
Tegelijkertijd werk ik nu samen met een bijzondere (toffe) groep collega’s die allen vanuit een veilige ‘prikpost’ (vrijwillig) zijn weg gestapt. Wij werken nu zomaar in weer en wind om coronatesten in een drive-in af te nemen. Ook dat voelt soms als een foute film en zo bizar kan het nu zijn.
Moederdag, ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo beladen zou worden. Vroeger had ik er niks mee, nu is het lastig. Mijn oudste zoon, maar ook mijn moeder, die beiden niet meer fysiek op deze aardbol zijn.
8 mei 2020, een gedenkwaardige dag op de kazerne in Havelte, waar Jordy zijn herinneringssteentje ligt. Het was mooi en indrukwekkend.
Vandaag is het 11 mei, een dag dat ik thuis blijf.
Ik ga niet werken, maar gun mezelf een dagje met mijmeren over hoe het allemaal had kunnen zijn en wat is geweest. Foto’s kijken, herinneringen bewust door mijn gedachten laten dwalen. De vlag gaat halfstok.
Een stille dag, want niemand die nu even spontaan langs mag komen, zoals in eerdere jaren wel gebeurde.
De enigste uitzondering zal zijn voor mijn jongste zoon en zijn vriend, op gepaste afstand zullen we elkaar vanavond voor het eerst sinds begin maart weer in het ‘echt’ zien en spreken en zullen we samen herinneringen ophalen.
Daardoor toch nog iets om erg naar uit te kijken!
11 mei, voor altijd een dag met een zwarte rand.
Jij, mijn zondagskind met altijd veel ‘mazzel’ en in de kracht van je leven, moest om 19.07 uur de strijd opgeven.
Nooit uit mijn gedachten, nooit uit mijn hart.
Wat zou er van je geworden zijn?
We zullen het nooit weten.
Maar we zullen wel altijd van je blijven houden en je naam hardop blijven noemen.
Love you…mam
Comments 5
Het blijft altijd een gemis al gaan de scherpste kantjes er misschien van af. Maar zomaar ineens kan het verdriet je overvallen. En dan ook nog dat onverwerkte leed dat de “dader” gewoon vrij rondloopt.
We denken aan jullie.
Pijn die noot meer weg gaat
Verdriet dat niet slijt
Steeds zoekend naar de balans in het leven
Jordy zal altijd je kind blijven ..
En je zult altijd van hem blijven houden
Sterkteknuffel
Lieve Angela,
Pijn die nooit meer weg gaat
Verdriet dat niet slijt
Steeds zoekend naar de balans in het leven…..
Jordy zal altijd je kind blijven….je zult altijd van hem blijven houden
Sterkteknuffel
Heel heel veel sterkte vandaag. Ik weet hoe het voelt, vandaag 1 jaar geleden is Jordy in Spanje vermist en 5 dagen later gestorven. Deze maand beleef je iedere dag opnieuw, ik denk aan je❤️
Heel veel sterkte 😘