Toen de kinderen nog klein waren, vond ik Moederdag wel iets hebben. De zelfgemaakte presentjes, gemaakt op school, die vol trots met glimmende gezichtjes aan je werden gegeven. Het ongeduld als je niet vroeg genoeg wakker was en de kinderen ervoor zorgden dat je dan maar wakker werd. Het springen op je bed, de knuffel, die lieve kleine armpjes om je heen, vol warmte en genegenheid. Hakkelend en verlegen werd het ingestudeerde gedichtje opgezegd. Het geven van een speciale plek van de cadeautjes of de hele dag dragen van een zelfgemaakte broche of armband, waar je dan heel voorzichtig mee moest doen, want de kleine handjes hadden niet altijd de benodigde stevigheid aan het maaksel gegeven.
In latere jaren zwakte dit gevoel af. Op school werd er niets meer gemaakt en de verplichting dat de kinderen een cadeau moesten kopen, speciaal voor deze dag, hoefde voor mij niet. Geef mij gewoon tussendoor in het jaar maar een keer een bloemetje, omdat je dit wilt en leuk vind en niet omdat het juist op die dag speciaal moet.Zo was ik zelf ook richting mijn eigen moeder. Zo af en toe in het jaar nam ik wel eens een bloemetje mee, maar op Moederdag zag ik dat niet zitten. Zij wist ook hoe ik daar over dacht. Nu, met een enigszins schuldig gevoel, denk ik dat ze het toch niet zo leuk heeft gevonden. Ze was nog van de generatie die deze dag wel belangrijk vond.
Nu, sinds vijf jaar, weet ik dat Moederdag ook voor mij alsnog een belangrijke dag is geworden. In 2009 viel deze dag op 10 mei. De dag dat ik niet thuis was maar de dag ervoor op vakantie naar Tunesië was gegaan. Met de wetenschap dat er thuis 2 lieve zoons zaten die ook wisten dat deze dag voor mij (toen nog) niet veel betekenis had. Die mij wel, zo hoorde ik later van de jongste, bij thuiskomst een week later alsnog met een presentje voor Moederdag hadden willen verrassen. Het is allemaal nooit meer doorgegaan.
Moederdag heeft voor mij voor altijd een verdrietig insteek gekregen. Er is sinds 2 jaar geen moeder meer aan wie ik het bloemetje kan geven, maar er is ook geen oudste zoon meer die mij kan verrassen. Op 11 mei 2009 moest hij het leven verlaten.
11 mei 2014. Moederdag. Maar ook de 5e sterfdag van mijn lieve Jordy. Slechts 19 jaar mocht hij worden. Maar hoe oud ik ook worden zal, in mijn hart gaat zijn leven door.
Moederdag, dit jaar de zwaarste die ik ooit zal meemaken.