De maand mei is weer in zicht. Mocht ik het zelf naar de achtergrond willen duwen, dan zorgen anderen er wel voor dat dit niet gaat lukken. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg, door de invloed van anderen mag ik er dan nu toch weer openlijk bij stilstaan. Want in stilte doe ik dat toch wel.
Vandaag kwam, zomaar uit het niets, het bericht van de kazerne in Havelte. Op 11 mei staan ze met de compagnie waar Jordy bij hoorde stil bij zijn overlijden en wordt er een plechtigheid gehouden. Daar worden we, net als eerdere jaren, voor uitgenodigd en vandaag kwam het telefoontje.
Het is alweer acht jaar geleden dat wij dat telefoontje kregen terwijl we in de Sahara stonden.
De intense pijn die ik toen voelde, die zou ik zo weer op kunnen roepen. Maar ik doe het niet, ik wankel teveel, dat voel ik aan alle kanten. Het risico dat ik emotioneel de verkeerde kant op val is nog steeds aanwezig. Elke nare gedachte die in mij opkomt, onverwachts, ongewild en op de meest ongelegen momenten, onderdruk ik met alle energie die ik in mij heb. Zomaar, door een geur, een liedje, een scene in een film of zomaar uit het niets. Bij het boodschappen doen merk ik dat ik nog steeds de neiging heb om dingen mee te nemen omdat Jordy dat zo lekker vond. Als er dingen gebeuren, vraag ik me nog steeds af hoe Jordy het gevonden zou hebben. In mijn reflectie is Jordy er nog altijd, maar in deze jaargetijde overheerst hij al mijn gedachten. Het liefste wil ik alleen maar aan de mooie momenten denken. Jammer genoeg lukt me dat niet altijd en zijn de beelden van de week van Jordy blijkbaar toch nog steeds te vers. ‘Goede’ raad over hoe ik daarmee moet omgaan krijg ik nog vaak genoeg. Ik luister, maar doe er niets (meer) mee. Aan de buitenkant merk je niks, we leven ons leventje en doen veel leuke dingen. Van binnen voel ik nog steeds een soort van woede en onmacht opspelen. Het verdriet beheerst vaak mijn gedachten, maar ik heb er mijn eigen controle over. Hoe anderen daarover denken, wat ze ook zeggen, het deert me niet.
Maar ik red het wel, alleen in deze periode is het lastiger dan de rest van het jaar. Zolang ik er maar voor zorg dat mijn wankele stappen aan de goede kant van de berg blijven staan. Gelukkig lukt het me al acht jaar om te blijven klimmen en niet in het ravijn te storten en daarmee volledig van het pad te raken. Dat wil ik graag zo houden.
Ik kan me voorstellen dat velen dit niet kunnen begrijpen. Gelukkig voor jullie! Want je kind verliezen is iets wat zo onnatuurlijk is, en zo tegen alle gezond verstand in, dat je dit alleen maar echt kan begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Met al mijn reacties en daden die vaak een gevolg zijn van de intense pijn die je nog steeds ervaart. Het is fijn dat er nog steeds lieve mensen om ons heen zijn die nog altijd oprecht met ons meeleven.
De week van Jordy, zoals we die week zijn gaan noemen begint op 11 mei. Onze trouwdag en de verjaardag van Peter valt erin, de week eindigt op 16 mei met het definitieve afscheid dat we van Jordy moesten nemen. Daags erna is er de verjaardag van mijn vader, al acht jaar voor mij zo beladen door die datum, maar door anderen vaak gezien als ‘het leven gaat door, dus dit ook en je zet je er maar overheen’.
Nu, acht jaar later, is er op 18 mei de jaarlijkse herdenking in Arnhem. Ook daar is de uitnodiging weer voor binnen gekomen. Al zes keer ben ik aanwezig geweest. Dit jaar gaan we zeker ook en zal ik er een praatje houden. Voor een grote zaal vol nabestaanden en militairen mag ik iets over de dood en onze ervaringen vertellen. Aangezien ik niet zo’n prater ben is dit voor mij best een enge onderneming. Maar ik ga er vol voor.
Het wordt weer een beladen week.
Comments 2
Wat heb je dat weer mooi geschreven lieverd. Ik kan je pijn niet verzachten maar heb wel een brede schouder dat weet je wel. dikke knuffel meis.
Echt voorstellen hoe zoiets voelt is natuurlijk onmogelijk als je het niet zelf ervaren hebt. Maar dat betekent niet dat we er geen enkel idee van hebben. Rauwe pijn die langzamerhand misschien iets minder rauw wordt maar zeker niet minder.
Veel sterkte, Bert en Vera