Twee volle weken vol emoties hebben we achter de rug. Eerst 11 mei, 13 mei en 16 mei. Het zijn en blijven dagen die allerlei sentimenten op blijven roepen.
Op 11 mei hebben we een gedenkwaardige middag gehad. Vrienden van Jordy, vrienden en kennissen van ons, mijn zus met mijn twee neven en twee familieleden van Peter waren gekomen. Al met al een huis vol. Bijzonder vond ik dat de toenmalige commandant van Jordy ook lange tijd aanwezig was.
13 mei hebben we zeer kleinschalig de verjaardag van Peter gevierd en onze trouwdag.
Daarna volgde 16 mei. Nooit eerder is deze dag zo vreselijk geweest als dit jaar. Ik merkte aan mezelf dat ik heel opstandig was en helaas hebben sommige mensen (wel vreemden) dit zeker aan mij gemerkt.
Op donderdag 22 mei zijn wij voor de vijfde keer naar Bronbeek in Arnhem gegaan, een defensieterrein voor de KNIL. Jaarlijks is daar de herdenking voor overleden burger en landmachtpersoneel. Altijd is het weer een indrukwekkende dag. Ook dit jaar was het perfect verzorgd, zoals steeds, mede dankzij de vele vrijwilligers die zich voor deze dag inzetten. Bas (toenmalig commandant) was er vandaag om ons te begeleiden, dat was erg fijn. Er waren bijzondere toespraken, afgewisseld met mooie muziek. Daarna op het veld opnieuw de taptoe, minuut stilte en het Wilhelmus. Ik heb het weer niet droog kunnen houden, de herinneringen aan vijf jaar geleden overheersen direct als je hierbij aanwezig bent. Daarna volgde het defilé, waarbij ook ik een bloemetje bij het monument heb gelegd.
Gisteravond, eenmaal weer thuis, voelde ik me volkomen uitgeput. De emoties, herinneringen en sentimenten streden om voorrang. Fysiek heb ik het echt niet druk gehad, ik hoefde zelfs die lange rit dit jaar niet te rijden omdat o.a. Peter mee was. Maar het voelde alsof ik in de afgelopen twee weken één van de grootste fysieke inspanningen heb geleverd die ik me kan herinneren.